روز مادر

شهید علی یوسفی

اکران فیلم زیبا و تماشایی شیار 143 در دانشگاه شاید تلنگری بود تا  تلاش هایمان برای پاسداشت و حراست از ارزش ها و آرمان های انقلاب اسلامی که توسط امام و شهدا به ما شناسانده شده، با شور و شوق بیشتری انجام شود، و در یاد و خاطرمان باشد که خانواده شهدا فراموش شدنی نیستند.

روز مادر بهانه ای بود برای دیدار با خانواده شهید یوسفی و به خصوص مادر این شهید بزرگوار و فرصت دوباره رفقای جهادی برای تأمل در حال و احوال خودشان!

روایت این دیدار به قلم برادرمان احسان قادری در ادامه مطلب ...

***

بسمه تعالی

پلکان خانه را که بالا می رفتیم، دائم در این فکر بودم که چه پیش خواهد آمد؟ در منزل مادری که فرزند 9 ساله اش را از دست داده بود، آن هم در یک جنایت در محیط مقدس مسجد! امشب شب مقدس و مبارکی است اما آیا در این خانه هم فضا مبارک و نورانی است یا غمناک و دردآور و مملو از خاطره های گوناگون از نوزادی پسر گرفته تا 9 سالگی و شب آخر زندگی و ... است؟

هنوز در تب و تاب این افکار بودم و بیش تر از جمع در مفرد ذهنم می گشتم و هر از چند گاهی دستم را با لیوان چای گرم می کردم و دیوارها و فرزند دوم مادر را که گمان نکنم هنوز مقطع ابتدایی اش را تمام کرده باشد، می پاییدم و با نگاهم سعی می کردم شرایط را بهتر درک کنم.

باورش برایم سخت بود آن گاه که از مادری که هنوز جوان بود پرسیدند که آرزویت چیست؟ او در پاسخ گفت: « از صاحب امروز می خواهم همان چه را که از من گرفت و به علی داد!» ... همه ی ما را متحیر کرده بود!

آری این است معامله با معنا و نه دنیا، آری این است هزینه برای خدا. تو می پردازی هرآنچه دوست تر داری و او می دهد از سفره ی کرمش آرامش و اطمینان و الا بذکرالله تطمئن القلوب.

اوضاع این جا غمگین نیست مانند این نوشته، اوضاع رنگین است، رنگ خدا. آن جا که مادر می گفت: « از تولد پسرم که مصادف با میلاد امیرالمومنین (ع) بود فهمیدم که ماندنی نیست!»

علی پسر بچه محجوبی که شب آخر قبل از رفتن به مسجد برای اولین بار وضو گرفته بود و مسح پایش را از روی دمپایی انجام داده بود و شب قبلش بال کبوتری زخمی را بسته بود تا دوباره پرواز کند، سرانجام خود پرواز کرد در شب شهادت حضرت فاطمه! و ما را در این حسرت و اندیشه فرو برد که چه زود بارش را بست و چه خوب بالش را به بال آن کبوتر پیوند زد و به آسمان پرید.

آن مادر مرا از حال و هوای آن روزم بیرون آورد. روزی که دیر از خواب بیدار  شده بودم و از همان لحظه دلم گرفته بود. روزی که ساعت هایش به کندی می گذشت و فضا به شدت سنگینی می کرد. روزی که ابرهای سیاه و تیره ای آسمان را که نه مارا در بر گرفته بود و هر از چند گاهی هم غرش رعد و برقی قلب های ما را می لرزاند.

اما آن روز، روز میلاد بانوی دو عالم و نور چشم رسول خدا هم بود، روز مادر هم بود و روز زن نیز و مادر علی مرا به یاد همسر علی (ع) می انداخت و این شاید برترین تعریف باشد از یک انسان، از یک مادر!مادر علی یوسفی پسر 9 ساله ای که 5 سالی از شهادتش می گذشت مرا به یاد فاطمه الزهرایی می انداخت که شیعه بودن ما هر چند لفظی هم که باشد به قیمت شهادت او رقم خورده است و این مادر در قرن 21 مرا به یاد 14 قرن پیش می انداخت...

و

باعث می شد که به خود ببالم و سر خود را در عالم بالا بگیرم که این مادر، مکتب ما را سربلند کرده است و همچون فاطمه زهرا سلام ا... علیها چراغ راه می شود در این عصر.

حال دیگر احساس سرخوشی به من دست داده است و مرا سرمست کرده است و این حس را در چشم همه ی همراهان می بینم!

در این حال غرق بودم تا آن جا که استخاره ی قرآنی گرفتیم و آمد: « و ان یمسسک الله بضر فلا کاشف له الا هو و ان یردک بخیر فلا راد لفضله یصیب به من یشاء من عباده و هوالغفور الرحیم» و اگر خداوند، (برای امتحان و مانند آن) زیانی به تو رساند، هیچ کس جز او نمی تواند آن را بر طرف کند؛ و اگر اراده ی خیری برای تو کند، هیچ کس مانع فضل او نخواهد شد آن را به هر کس از بندگانش بخواهد می رساند؛ و او آمرزنده ی مهربان است.

سوره ی مبارکه یونس آیه 107

والسلام

1 اردیبهشت 1393